15 Temmuz’un yıldönümü… Ne karanlık, ne kuralsız bir geceydi o.

Çevreyollarında ters istikametten gelen araçlar mı dersiniz, kafanızın üstünde alçak uçuş yapan savaş jetleri, helikopterler mi!..

Hayat durmuştu.

Ve sabah yeniden başladı…

***

“Altın nesil”miş, katil nesil!..

O kanı bozuk alçaklar, ülkeyi bir anda ama bir anda savaş alanına çevirdi…

Yolları köprüleri kapatıp havadan bu millete kurşunlar, bombalar yağdırdı…

Şehitlik herkese nasip olmuyor… Gazilik de öyle…

Ne şerefli bir madalya ki o;

Gazilerimiz, madalyalarını bedenlerinde, bir şarapnel parçası ya da çıkarılamayan bir kurşunla taşıyor…

İzliyor musunuz hiç o geceye ait görüntüleri…

Tekrar tekrar izliyorum hepsini, ilk günkü hislerle!

Şehitlerimiz…

Rabbimin huzurunda şimdi hepsi, bizse hiçbirine haklarını ödeyemeyiz…

Haklarınızı helal edin bize!

Burada kaldık.

Onlar bize bir vatan bıraktı…

Tiyatroymus… Öyle dediler…

Alçakça, kahpece… İnanmadılar!

Onlar bir an düşünmeden mermilerin üstüne yürüdü de arkalarından böyle denileceğini hiç düşünmedi..

Hiç düşünüyor musunuz o gece can verenlerden geriye kalanları…

Ailelerini, eşlerini, yavrularını…

Her gün aynı, her gün karanlık, her yeni gün aynı duygu, hüzün ve yas dolu…

Yüzyılın ihanetini, vahşeti, o alçaklığı unutursak kalbimiz kurusun.

Bize böylesi acıları yaşatanların kahroluşunu dünya gözüyle göster Ya Rabbi!

Bu millete, bu vatana aynı acıları bir daha yaşatma!..

Düşündükçe nefretim, kinim katlanıyor…

Ruhunu “1 dolara satan alçaklar” geldikçe aklıma, deliriyorum.

Her yıl Temmuz’da içim daralıyor.

Bir hüzün kaplıyor, nefes alamıyorum.

Boğazım düğümleniyor.

Soğumuyor içim, kinim katlanıyor.

Geçmiyor!

Çocuklarımıza anlatacağız.

İzleteceğiz, görecek hepsi, bilecek bu alçaklığı!

İhaneti, bunun ne demek olduğunu bilecek…

Ya olacak, ya olacak!

Öyle bir nesil hayal ediyorum;

Çok mu şey istiyorum?

Canlarını verip, bize vatan bırakanların yanında…